Pierwszy numer WMH ukazał się na początku 2002 roku. Szmat czasu! 17 lat minęło, odkąd jesteśmy z Wami. Przez te wszystkie lata zmienialiśmy się nieustannie. Kiedyś WMH ukazywało się 10 razy w roku, potem przez dobrych parę lat – 12, czyli co miesiąc. Obecnie jednak wracamy do poprzedniej sprawdzonej częstotliwości wydań.

Kolejny rok wydawniczy właśnie dobiega końca. Trzymasz bowiem w rękach, drogi Czytelniku, grudniowy numer naszego wspólnego miesięcznika. Wspólnego, bo choć redaguje go zespół redakcyjny, to jednak Czytelnicy mieli i mają wpływ na jego zawartość.

Zakończenie sezonu niejedno ma imię. Można wspominać ostatnie dni sezonu trociowego w pochmurnej końcówce września, celebrować swoje karpiowe ostatki w dżdżystym listopadzie, odliczać tygodnie do końca poławiania szczupaków i sandaczy, a można się również zastanawiać, czy w tym roku będzie solidny początek sezonu podlodowego.

Nie będę ukrywał: zaczyna się najwyżej przeze mnie ceniona pora roku, czyli okres narastających chłodów. Co prawda pstrągi i trocie sobie, powiedzmy, odpoczywają, ale za to inne gatunki żerują jak wściekłe.

Tradycyjne jesienne niżówki to od niepamiętnych czasów dla wędkarzy żniwa i powód do radości. Od dłuższego jednak czasu na coroczne niskie stany wody patrzę z niepokojem. Jest on tym większy, że z racji wędkarskich wojaży po bliższej i dalszej okolicy wiem, że nie jest to tylko nasz polski problem.

Wiatr – sprzymierzeniec wędkarza, który łatwo może się zamienić w istny dopust boży. Nie zliczę już filmów, na które jechaliśmy ze zwarzonymi humorami, śledząc prognozy pogody, a dokładniej informacje o sile i kierunku wiatru. Nie muszę daleko szukać. Ubiegłomiesięczna „Walka z wiatrakami” była w istocie walką z wiatrem. Teraz mam przyjemność przedstawić Wam nasz kolejny film, „Dwa oblicza feedera”, gdzie chłopaków też solidnie przedmuchało, i to ze wszystkich chyba stron.

Od wiosny do lata mieliśmy szerokie spektrum warunków pogodowych. Ciepły i słoneczny luty, burza śnieżna w kwietniu… Były i susza, i wezbrania rzek. Brakowało tylko tego, żeby w czerwcu zaczęły rudzieć i opadać liście. Mielibyśmy używanie, gdyby sandaczowa jesień przyszła pół roku wcześniej. Żarty żartami, ale nasz klimat wariuje.

Czy artykuł wstępny do numeru czerwcowego powinien bezwzględnie ograniczyć się do czerwca? Teoretycznie tak. Tym razem jednak ramy czasowe wydania WMH, które trzymacie w ręku, postanowiłem potraktować dość... dowolnie. Czemu? Za chwilę się przekonacie.

Maj – miesiąc dużego nagromadzenia dni wolnych od pracy. Maj – miesiąc szczupaka, bolenia, pstrąga. Maj – miesiąc, w którym zacierają ręce łowcy karpi, linów i pomniejszych ryb spokojnego żeru. Maj – miesiąc, w którym wyposzczeni sandaczowcy resztkami sił powstrzymują chęć posmakowania pstryków i skubnięć, tak nieodłącznie związanych z ich nałogiem. Słowem, maj – miesiąc, w którym się dzieje.

„Marcowa” aura zaczęła się w tym roku wyjątkowo wcześnie, bo już w drugiej połowie lutego. Skoki temperatur raz w górę, raz w dół to jedno, ale różnice w pogodzie w różnych częściach kraju sprawiały, że w tu i ówdzie można było już łowić białoryb w wodzie wolnej od lodu, gdzie indziej jeszcze stał twardy lód, a jeszcze w innym miejscu pstrągowa rzeka zamarzała na zakolach. Słowem, w marcu jak w garncu, ale w lutym właściwie też. Nie ma co jednak narzekać, bo i wędkarskiego lodu w tym roku nie brakowało.