Porada tygodnia

Zarzucamy i natychmiast po wpadnięciu przynęty do wody zamykamy kabłąk. Wybieramy nadmiar żyłki. W momencie kiedy ciężarek dotknie dna, szczytówka wędziska lekko „odpuści”; po chwili zaczynamy prowadzić przynętę.

Ogromny przestwór wody bałtyckiej potrafi zabić nieprzywykłemu do niego wędkarzowi solidnego ćwieka. Gdzie w takich warunkach szukać troci, aby to miało sens? Pytanie jest zasadne zwłaszcza w przypadku trollingowców początkujących, bo ci bardziej doświadczeni już wiedzą, gdzie i jak powinni ciągać swoje zestawy. 

Szukanie ryb w ciemno nawet na dobrym łowisku (a dziś i jednych, i drugich jest mało) to liczenie wyłącznie na łut szczęścia i skazywanie się na słabsze wyniki. Lepiej sobie pomóc echosondą, a od klasycznych lepsze są urządzenia typu flasher.

Woblery podlodowe, które określam mianem wertykalnych, pierwotnie służyły do łowienia z rzutu w wodzie wolnej od lodu i w takich warunkach mają pracę bardzo drobną, migoczącą. Gdy je podrywamy w pionie, również pracują bardzo drobno (duża częstotliwość, ale mała amplituda drgań).

Szukając łowisk trzeba będzie trochę się nachodzić, ale włożony w to trud spłaci się wielokrotnie. Jak się do tego zabrać? Po pierwsze wyobraźnia!

Przynętę taką z powodzeniem stosuję w zimniejszych miesiącach. Kupując taki wyrób mięsopodobny (konserwowy lub na wagę), należy się kierować jego twardością i wonią.

Czeburaszka sprawia, że praca wabika jest diametralnie inna niż w klasycznym uzbrojeniu. Podajemy na niej przynętę uzbrojoną w haczyk, najlepiej z powiększonym oczkiem. Dlaczego?

W zimnej porze roku wręcz rewelacyjnie sprawdza się nęcenie ziemią wzbogaconą robakami, bez dodatku składników spożywczych. 

W okresie zimowym imitacje raczków bywają przynętami wręcz zabójczo skutecznymi. I to w sytuacji, kiedy wobler, błystka czy twister po prostu zawodzą. Dlaczego tak się dzieje?

Oryginalna (gąbkowa) porolonka jest w naszym kraju praktycznie nie do kupienia. Pozostaje więc tylko zająć się produkcją we własnym zakresie.